II, 14.

Ἔστι καὶ ἕτερος λόγος δυνάμενος σαθρὰν ταύτην ἐλέγξαι τὴν δόξαν, ὁ περὶ τῆς ἀναστάσεως αὐτοῦ τῆς πανταχοῦ θρυλουμένης· τίνος χάριν ὁ Ἰησοῦς μετὰ τὸ παθεῖν αῦτόν, ὥς φατε,¹ S. 26 καὶ ἀναsτῆναι oὐκ ἐμφανίζεται Πιλάτῳ τῳ κολάσαντι αὐτὸν καὶ λέγοντι μηδὲν ἄξιον πεπραχέναι θανάτου, ἢ Ἡρώδῃ τῷ τῶν Ἰουδαίων βασιλεῖ, ἢ τῷ ἀρχιερεῖ τῆς Ἰουδαϊκῆς φατρίας, ἢ πολλοῖς ἅμα καὶ ἀξιοπίστοις καὶ μάλιστα Ῥωμαίων τῇ τε [5] βουλῇ καὶ τῷ δήμῳ, ἵνα τὰ κατ᾿ αὐτὸν θαυμάσαντες μὴ δόγμάτι κοινῷ καταψηφίσωνται θάνατον ὡς ἀσεβῶν τῶν πειθομενών αὐτῷ; ἀλλ᾿ ἐμφανίζει τῇ Μαγδαληνῇ Μαρίᾳ γνναικὶ χυδαίᾳ καὶ ἀπὸ κωμυδρίου λνπροτάτου τινὸς ὡρμωμένη καὶ ὑπὸ ἑπτὰ δαιμόνων κατασθείσῃ ποτέ, μετ᾿ ἐκείνης δὲ καὶ [10] ἄλλῃ Μαρίᾳ, ἀφανεστάτῳ καὶ αὐτῷ γυναίῳ κωμητικῷ, καὶ ἄλλοις ὀλίγοις οὐ σφόδρα ἐπισήμοις, καίτοι φάοκοντος Ματθαίου τῷ ἀρχιερεῖ τῶν ’Ιουδαίων προειρηκέναι τὸν Ἰησοῦν, ἀπάρτι, λέγοντα, ὄψεσθε τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου καθήμενον ἐν δεξιᾷ τῆς δυνάμεως καὶ ἐρχόμενον μετὰ τῶν νεφελῶν. εἰ [15] γὰρ ἦν ἐμφανίσας ἀνδράσιν ἐπισήμοις, δἰ αὐτῶν πάντες ἂν ἐπίστευον καὶ οὐδεὶς ἂν τῶν δικαστῶν ὡς μύθους ἀλλοκότους ἀναπλάττοντας ἐκόλαζεν· οὐδὲ γὰρ θεῷ δήπουθεν ἀρεστὸν ἀλλ᾿ οὐδὲ ἀνθρώπῳ συνετῷ πολλοὺς δἰ αὐτὸν ταῖς ἀνωτάτω τιμωρίαις ύποβληθῆναι.²